2012

Hesychius Lexicogr., Lexicon (Α – Ο)Alphabetic letter alpha, entry 1061, line 1 <ἀδελφοί>· οἱ ἐκ τῆς αὐτῆς δελφύος γεγονότες. Δελφὺς γὰρ ἡ  μήτρα λέγεται <Δέλκος>· λίμνη ἰχθυοφόρος περὶ τὴν Θρᾴκην <δελφάκιον>· χοιρίδιον. οὕτως ἔλεγον καὶ τὸ γυναικεῖον (αιδοίον) <δελφίνιον>· εἶδος βοτάνης <Δελφικὸν τρίποδα>· τὸν τοῦ Ἀπόλλωνος ἐν Δελφοῖς <Δελφικὴ μάχαιρα>· ἀπὸ κατασκευῆς, λαμβάνουσα ἔμπροσθεν  μέρος σιδηροῦν, ὡς Ἀριστοτέλης   <Δελφύς>· *μήτρα A καὶ ὁ ἐν Δελφοῖς δράκων <δελφύων>· γαστέρων  <Δελφοί>: (Καὶ <δελφὸς ἀνὴρ>, τὸ ἐθνικόν·) οἱ Πύθιοι, ἀδελφοί τινες ὄντες, κατὰ ἀφαίρεσιν τοῦ α. […]

Η σύζυγος του Δία η Ήρα βάλθηκε να εξοντώσει τον μικρό Ζαγρέα και γι’ αυτό απέστειλε τους Τιτάνες να τον σκοτώσουν με απατηλούς περισπασμούς: του πήγαν παιχνίδια  όπως ένα ρόμβο, έναν αστράγαλο, χρυσά μήλα, μία σβούρα και ένα καθρέφτη. Ο Ζαγρεύς απασχολήθηκε με τον καθρέφτη, βλέποντας το πρόσωπό του. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή οι Τιτάνες όρμησαν καταπάνω του

 οὐδὲ Διὸς θρόνον εἶχεν ἐπὶ χρόνον· ἀλλά ἑ γύψῳ κερδαλέῃ χρισθέντες ἐπίκλοπα κύκλα προσώπου δαίμονος ἀστόργοιο χόλῳ βαρυμήνιος Ἥρης Ταρταρίῃ Τιτῆνες ἐδηλήσαντο μαχαίρῃ ἀντιτύπῳ νόθον εἶδος ὀπιπεύοντα κατόπτρῳ. ἔνθα διχαζομένων μελέων Τιτῆνι σιδήρῳ τέρμα βίου Διόνυσος ἔχων παλινάγρετον ἀρχὴν ἀλλοφυὴς μορφοῦτο πολυσπερὲς εἶδος ἀμείβων,   πῇ μὲν ἅτε Κρονίδης δόλιος νέος αἰγίδα σείων, πῇ δὲ γέρων βαρύγουνος ἅτε Κρόνος ὄμβρον ἰάλλων· ἄλλοτε ποικιλόμορφον ἔην βρέφος, ἄλλοτε κούρῳ εἴκελος οἰστρηθέντι, νέον δέ οἱ ἄνθος ἰούλων ἀκροκελαινιόωντα κατέγραφε κύκλα προσώπου· πῇ δὲ χόλῳ δασπλῆτι λέων μιμηλὸς ἰάλλων φρικαλέον βρύχημα σεσηρότι

Ο Μέγας Αγρεύς ο Ζαγρέας/εύς =  Ζα+ αγρεύς όπου  Ζα (ἐπιτατικὸν μόριον) + Αγρεύς Και μερικές ερμηνείες για το Αγρεύς, επιπλέον σε κείμενα όπως  παρακάτω : Η λέξη Αγρεύς ήταν μία αρχαία θρησκευτική επίκληση, και συγκεκριμένα μια ονομασία  του θεού Απόλλωνα, ως προστάτη της άγρας, δηλαδή της θήρας/ του κυνηγιού.  Η επίκληση αυτή απαντάται σε δύο θεσσαλικές επιγραφές. Και

O Πρώτος Διόνυσος θεωρείται ότι είναι γέννημα του Διός και της Δήμητρας-Κόρης- Φθερσεφόνη–  που είναι και μια ακόμη ονομασία της Περσεφόνης-  Προκύπτει από το φθείρειν = χαλώ, αφανίζω, καταστρέφω, λιώνω, διακορεύω κλπ και φονεύω = σκοτώνω, θανατώνω, δολοφονώ. Φθερσέφασσα ή Φερσεφαττα ή  Φερσέφασσα  είναι  μερικές  ακόμη ονομασίες της Περσεφόνης και δηλώνει  ως Φερέπαφα και τον/την Επαφ-ο/ήν με τον/την Θεό. Eustathius Philol., Scr. Eccl., Commentarii ad

Γινεται στα παρακάτω κείμενα μια μικρή σύνοψη των βασικότερων στοιχείων που ήδη εχουν αναφερθεί στα περί του Διονύσου για να περάσω μετά και σε άλλες αναλύσεις ονομάτων  και μύθων.  Η σύνδεση της Σεμέλης με τον μηρό όπου ράφτηκε ο Διονύσος κι αυτή δίνεται ξεκάθαρα όπως και η εμφάνιση του ως ΥΛΗ από τον Πνευματικό και

Πολύμνια, ἡ, contr. for Πολυύμνια, Polymnia or Polyhymnia, she of the many hymns, one of the Muses, Hes.Th.78; later, the Muse of Lyric poetry, Sch.A.R.3.1; of learning (cf. Πολυμάθεια), Plu.2.746d; Πολυμνίς, ίδος, Kretschmer Griech.Vaseninschr.p.186. Η Πολύμνια στην Ελληνική μυθολογία, ήταν μία από τις εννέα  Μούσες (οι υπολοιπες Καλλιόπη, Κλειώ, Ερατώ, Ευτέρπη, Μελπομένη,  Τερψιχόρη, Θάλεια, και Ουρανία) Είναι η μούσα των ιερών ύμνων και

Ο μύθος αυτός παραλείπεται από τους περισσότερους αρχαίους έλληνες συγγραφείς, εντούτοις είναι γνωστός χάρη στους χριστιανούς συντάκτες όπως είναι ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, o Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός κλπ O φαλλός ως παράσταση του Φεγγαροθεού συνδέεται άμεσα με την γονιμική δύναμη του επάνω στη γή. Το φεγγάρι είναι η αρχή πασης γεννέσεως, κι ο συνδεσμός του με

Τελευταίες αναφορές περί συκιάς και όφη. Κάποια βασικά σημεία ακόμα που πρέπει να συμπληρώσω… Η ‘Εχιδνα ή οχιά ή Εύα ή ‘Οφις της Σοφίας μπορεί να δίνει  μορφή στους πανάρχαιους φόβους όλων, άλλοτε αρσενικός κι άλλοτε θηλυκός. Η ύπαρξη της Δράκαινας, της έχιδνας, της Όχεντρας, του όφη στον κήπο της Εδέμ καθώς και ο δράκοντας

Παραπάνω είδαμε ότι τα φίδια είναι αυτά που αρέσκονται στο γάλα της συκιάς ή της φραγκοσυκιάς. Όμως σύκο είναι το όνομα και του γυναικείου μορίου/ αιδοίου. Η ‘Εχιδνα είναι ο θηλυκός όφις,  κατα τὸ ἥμισυ μὲν γυναῖκα, τὸ ἥμισυ δ’ ὄφιν οὖσαν. Etymologicum Gudianum, Etymologicum Gudianum (ἀάλιον – ζειαί) Alphabetic entry epsilon, page 574, line

Το σύκο είναι ο καρπός της συκιάς  και είναι γνωστό στην αρχαία ελληνική γλώσσα και με τις ακόλουθες ονομασίες – συνώνυμα όπως είδαμε και στα κείμενα παραπάνω :  σύκο(ν) – αἱμώνιο( τα κόκκινα σαν αίμα), ασκάδι, βασίλεια ἀφ’ ὧν καὶ βασιλίδας ἰσχάδας – ερινόν ή ερινεόν – έρνια (τα άγρια) – ισχάς (αφενός το αττικό, αφετέρου το ξερό) – καλλιστρούθιο,  κόλυθρον (το ώριμο) – κοττάνα (είδος

Με τη σύνδεση του ἐρινού ή της  ἀγρίας συκῆ και την ύπαρξη κηρύκων – αγγέλων(αγγελιοφόρων, ευ-αγγελιστών), Δια-κόνων, αλλα και εριναζόντων-κηρύκων δίνεται πια ξεκάθαρη η έννοια του ορνού,  του ορνιάσματος-γονιμοποίησης για την ύπαρξη και παραγωγή φρούτων του ιερού δέντρου έτσι καταλαβαίνουμε και οδηγούμαστε παρακάτω στις αναφορές περί συκής και στα θρησκευτικά κείμενα της Παλαιάς και Καινή

Ξεκινάω μια αναφορά και παρένθεση στα της  Πυραμίδος, περί οίκος του Σίτου βλέπε και Πυραμιδα ή Βηθλεεμ κλπ. και συνεχίζω με μια παρένθεση περί Συκιάς κλπ για να δώσω επιπλέον στοιχεία. Αναρωτήθηκα  για το αν το  Δέντρο της ζωής–  όπως αυτό φαίνεται σε κείμενα είναι αυτό που παρουσιάζουν ως ιερό δέντρο και ως η δική μας  συκιά.  Άλλο