Διόνυσος

Ο ομφαλός είναι ένα βασικό σημείο ενώσεως, συνέχειας και δημιουργίας της νέας ζωής,  του παιδιού ή του θηλαστικού ζώου – όχι μόνο με την μητέρα του αλλά αποτελεί και τη  συνεχιζόμενη γραμμή – ένωση με όλους τους προγόνους του. Η δημιουργία και η αναγέννηση της ζωή δια μέσω της μητέρας, ως συνέχεια με την μητέρα της μητέρας […]

Αναλύοντας περισσότερο την έννοια του Νόμιου βρίσκουμε με το επίθετο και την ιδιότητα αυτή να καλούνται και ο Δίας και το Απόλλων, ο Βάκχος/Διόνυσος και ο Ερμής. Pseudo-Archytas Phil., FragmentaPage 35, line 27  τὸν νόμον ὦν ἐν τοῖς ἄθεσι καὶ τοῖς ἐπιτηδεύμασι τῶν πολιτῶν ἐγχρῴζεσθαι δεῖ· τοὺς γὰρ πολίτας αὐταρκέας θήσει καὶ διανεμεῖ τὸ κατ’ ἀξίαν

ἐσσήν: ῆνος, ὁ, ἱερεὺς τῆς ἐν Ἐφέσῳ Ἀρτέμιδος, ὡς τὸ Λατ. rex sacrificulus, Παυσ. 8. 13, 1· παρὰ Καλλ. βασιλεύς, Ὕμν. εἰς Δία 66, πρβλ. Ἡρῳδιαν. π. μον. λέξ. 17. 6: ― κατὰ τὸ Μέγα Ἐτυμ. (383. 30), «ἐσσὴν ὁ βασιλεὺς κατ’ Ἐφεσίους ἀπὸ μεταφορᾶς τοῦ μελισσῶν βασιλέως» (δηλ. τῆς βασιλίσσης), ὡς εἰ ἦν συγγενὲς τῷ εσμός, καὶ δυνάμεθα νὰ

Etymologicum Magnum, Etymologicum magnumKallierges page 220, line 21 <Γάλλος>: Ὁ φιλοπάτωρ Πτολεμαῖος· διὰ τὸ φύλλοις κισσοῦ κατεστίχθαι, ὡς οἱ γάλλοι. Ἀεὶ γὰρ ταῖς Διονυσιακαῖς τελεταῖς [κισσῷ ἐστεφανοῦντο.]  <Γάλλος>: Ὁ τῇ μητρὶ τῶν θεῶν ὀργιαζόμενος· ὁ ἄλλός τις γενόμενος καὶ μεταβαλὼν τὴν φύσιν ἐξ ἀνδρῶν, καὶ οὔτε ἀνὴρ ὢν οὔτε γυνή· ἐξετέμνοντο γὰρ οἱ τελούμενοι τῇ

Σ’ ένα ταξίδι  μέσα  από την μακραίωνη ιστορία μας και ακολουθώντας την ιστορική διαδρομή μέσω των αρχαίων κειμένων και των  μύθων προσπαθούμε να εξηγήσουμε μια σειρά από μυστήρια που οδήγησαν στον εκπολιτισμό της ανθρωπότητας, και είναι άμεσα συνυφασμένα με μια σειρά θρησκευτικών μυσταγωγιών. Οι μυστηριακοί θεσμοί ωφέλησαν πολλαπλά το ανθρώπινο γένος και κατέστησαν ως δίαυλο επικοινωνίας τις αρχέγονες

O Μήνας Ποσειδεώνας αναφέρεται και στο ημερολόγιο της νήσου Δήλου, αντίστοιχος προς τον αττικό Ποσειδεώνα. Μετά τον μήνα Ποσειδεώνα και σε περιόδους δύο αρχικά, τεσσάρων ή τελικά οκτώ ετών, τις λεγόμενες διετηρίδες, τετραετηρίδες και οκταετηρίδες προστίθετο ο εμβόλιμος 13ος μήνας, που ονομαζόταν Ποσειδεών Β’, με τις αντίστοιχες βέβαια ημέρες για κάθε τέτοιο χρονικό κύκλο. Ειδικά στον

Είδαμε ότι η τελευτή του Οσιριδος συνέβη την δέκατη έβδομη μέρα, κατά την οποία γίνεται ιδιαιτέρως κατάδηλη η μείωση τής πανσελήνου. Γι’ αυτό οι Πυθαγόρειοι αποκαλούν «αντίφραξη» αυτή την ημέρα και γενικά θεωρούν ανόσιο αυτόν τον αριθμό. Όμως ταυτίζουν τον αριθμό 17 με την Σελήνη αλλα  και τον χαμό του Οσιρη, όπως και τον χαμό της αλλά

Μια μικρή ανασκόπηση ή περίληψη κειμένων, αν θέλετε, για να προχωρήσουμε στα κείμενα. Ξεκίνησα από ότι η λατρεία του Βάκχου-Ίακχου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια  λατρεία που εχει ενσωματώσει και την λατρεία του Ιερού Ιχθύος. Καθώς ο Διόνυσος θεωρείται ο θεός πάσης της υγρής φύσεως. Αργότερα αυτή  η λατρεία έχει προσαρμοσθεί και δίδεται ως

Επι+οπτεύω = επί +οπτεύω ή οπιτεύω : εποπτεία, επόπτης, Επωπάω (ιο>ωψ) κλπ Επωπεύς (μυθ.). Με αυτό το όνομα αναφέρο­νται: Γιος του Αλωέα και εγγονός του Ηλίου (Παυσ. «Κορινθιακά», Α’, 1)   Μαραθῶνα δὲ ὕστερον τὸν Ἐπωπέως τοῦἈλωέως τοῦἩλίου φεύγοντα ἀνομίαν καὶ ὕβριν τοῦ πατρὸς ἐς τὰ παραθαλάσσια μετοικῆσαι τῆς Ἀττικῆς, ἀποθανόντος δὲ Ἐπωπέως ἀφικόμενον ἐς Πελοπόννησον καὶ τὴν ἀρχὴν διανείμαντα τοῖς παισὶν αὐτὸν ἐς τὴν Ἀττικὴν αὖθις ἀναχωρῆσαι, καὶ ἀπὸ μὲν Σικυῶνος τὴν Ἀσωπίαν, ἀπὸ δὲ Κορίνθου τὴν Ἐφυραίαν μετονομασθῆναι. περὶ δὲ τῆς Ἡλίου βασιλείας εἰς

Συνεχίζοντας την αναζήτηση για την ιστορία και τις περιπέτειες του Γλαύκου/Μελικέρτη/Παλαίμωνα περνάμε και στους «Δειπνοσοφιστές»   Athenaeus Soph., DeipnosophistaeBook 7, Kaibel paragraph 48, line 13 Πόσσις δ’ ὁ Μάγνης ἐν τρίτῳ Ἀμαζονίδος τῆς Ἀργοῦςφησιδημιουργὸνγενέ– σθαιτὸνΓλαῦκονκαὶκυβερνῶντααὐτήν, ὅτε Ἰάσων μετὰ τῶν Τυρρηνῶν ἐμάχετο, μόνον ἄτρωτον γενέσθαι ἐν τῇ ναυμαχίᾳ· κατὰ δὲ Διὸς βούλησιν ἐν τῷ τῆς θαλάσσης βυθῷ φανῆναι καὶ οὕτως γενέσθαι θαλάτ- τιον δαίμονα ὑπὸ μόνου τε Ἰάσονος θεωρηθῆναι. Νικάνωρ δὲ ὁ Κυρηναῖος ἐν Μετονομασίαις τὸν Μελικέρτην φησὶ Γλαῦκον μετονομασθῆναι. ἱστορεῖδὲ περὶ αὐτοῦ καὶ ὁ Αἰτωλὸς Ἀλέξανδρος ἐν τῷ   ἐπιγραφομένῳ Ἁλιεῖ (p. 238 M), ὡς ὅτι

Phrynichus Attic., Praeparatio sophistica (epitome)Page 6, line 2 <ἀνθρωποειδὲς θηρίον, ὕδατι συζῶν>: ἐπὶ τοῦ Γλαύ-κου <τοῦ> ἀναφανέντος ἐκ τῆς θαλάσσης. Ο Γλαύκος όμως θεωρείτε ότι είναι η άλλη ονομασία του Παλαίμονος/ Μελικέρτη υιού της Ινούς ή Λευκοθέας. Η Ινώ/Λευκοθέα λατρεύεται σε διάφορες περιοχές  της Ελλάδος νησιωτικές κυρίως δες και Υδριάδα Ινώ Στα Μέγαρα υπήρχε και ιερό της Λευκοθέας με λίθινο θριγκό. Οι Μεγαρείς έλεγαν ότι αυτοί πρώτοι ονόμασαν την Ινώ- Λευκοθέα

Όμως ο ‘Ανθιος ή ο Άνθη/ας  θεωρείται παιδί- απόγονος του Ποσειδώνος και  της Αλκυόνης κόρης του Ατλαντος κατά μια εκδοχή…μάλιστα ταυτίζεται σε πολλές περιπτώσεις με τον Γλαύκο. Είναι αυτος που εχει δώσει το όνομά του στην πόλη Ανθηδών. Ενώ η δεύτερη εκδοχή μιλά για την νύμφη Ανθηδόνα. Η Άνθηδών είναι Βοιωτική πόλη,  βρισκόταν  επί του Ευβοϊκού κόλπου στους πρόποδες τοΰ Μεσσαπίου, είχε