Αφροδίτη

Ο ομφαλός είναι ένα βασικό σημείο ενώσεως, συνέχειας και δημιουργίας της νέας ζωής,  του παιδιού ή του θηλαστικού ζώου – όχι μόνο με την μητέρα του αλλά αποτελεί και τη  συνεχιζόμενη γραμμή – ένωση με όλους τους προγόνους του. Η δημιουργία και η αναγέννηση της ζωή δια μέσω της μητέρας, ως συνέχεια με την μητέρα της μητέρας

Όλα αυτά βέβαια με αφορμή το οχτάρι και της ιδιότητες του. Ιδιότητες που σε φυσικό και γήινο επίπεδο μεταφράζονται και ταυτίζονται με οχτάκτινα αστέρια και ρόδακες αλλα και κτίσματα τα οποία είναι συνήθως ιεροί χώροι, σήμερα εκκλησίες αλλά και ειδικότερα  βαπτιστήρια. Ιερά οκτάεδρα βαπτιστήρια ή κολυμβήθρες – ας μην ξεχνούμε και την σύνδεση με τους δύτες-κολυμβητές, ο

Μια μικρή ανασκόπηση ή περίληψη κειμένων, αν θέλετε, για να προχωρήσουμε στα κείμενα. Ξεκίνησα από ότι η λατρεία του Βάκχου-Ίακχου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια  λατρεία που εχει ενσωματώσει και την λατρεία του Ιερού Ιχθύος. Καθώς ο Διόνυσος θεωρείται ο θεός πάσης της υγρής φύσεως. Αργότερα αυτή  η λατρεία έχει προσαρμοσθεί και δίδεται ως

H Δάειρα, η σοφή ή η κατέχουσα την γνώση, όπως και η Περσεφόνη, που σε προηγούμενα κείμενα είδαμε, φέρουν τον τίτλο Μονο-γένεια  Όμοια είδαμε και την ταύτιση της Δάειρας με την Δήμητρα ή καλύτερα ακόμα και την μετέπειτα αντικατάσταση της από τα ιερατεία και την επικράτηση της δεύτερης στα ιερά της Ελευσίνος. Η Μουνογένεια ή μονογένεια, η

Οι  λεξάριθμοι  που δόθηκαν σε προηγούμενο κείμενο είναι ενδεικτικοί. Όμως είναι προφανές των σχέσεων που διέπουν τα ονόματα που αναλύονται- δίδονται και πως οι ιστορίες και οι μύθοι των προγόνων μας είναι όχι μόνο αληθινά και μαθηματικά δομημένοι αλλά περιέχουν και δίδουν σ΄ ένα μόνο όνομα ολόκληρη την ιστορία αλλά και τη «μύηση» που προκύπτει από τον

Εκτός από τον τον Αθήναιο τον Ναυκρατίτη και ο Κλαύδιος Αἰλιανός ὁ «μελίγλωσσος», ἀρχιερεὺς καὶ σοφιστής,  στο έργο του «Περὶ Ζῴων Ἰδιότητος» ή «περί της φύσης των ζώων» αναφέρει την ίδια πάνω-κάτω, ιστορία του Πομπίλου και του Επωπέα, δείτε την στο κείμενο που ακολουθεί:  Claudius Aelianus Soph., De natura animaliumBook 15, section 23, line 5  Τὸν ἰχθὺν τὸν πομπίλον οὐ μόνον Ποσειδῶνος λέγουσιν ἱερὸν εἶναι, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐν Σαμοθρᾴκῃ θεῶν φίλον. ἁλιέα γοῦν τινα ἐν τοῖς ἄνω τοῦ χρόνου τιμωρίαν ὑποσχεῖν τῷδε τῷ ἰχθύι. καὶ τὸ μὲν ὄνομα ἦν ὡς λόγος τοῦ ἁλιέως Ἐπωπεύς, ἦν δὲ ἐξ Ἰκάρου τῆς νήσου, καὶ υἱὸς αὐτῷ ἦν. ἀθηρίας οὖν ποτε γενομένης ἰχθύων, ἀνήγαγε τὸν βόλον μόνους

Πομπίλος εκ του Πέμπω ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΟ 1. στέλνω, στέλνω μακριά, αποστέλλω |με αιτ. και δοτ. |με αιτ. και εμπρόθετο προσδιορισμό |με αιτ. και μτχ. 2. στέλνω μήνυμα, στέλνω για να ειδοποιήσω ή να πληροφορήσω, αποστέλλω μια αγγελία ή μια συμβουλή |στέλνω για να πω, στέλνω διαταγή |στέλνω ως δώρο, στέλνω χάρισμα, δίνω ως εφόδια ταξιδιού 3. αποπέμπω, κάνω ή αφήνω κπ. ή κτ. να

Τα περί ιερών ιχθύων όμως δεν σταματούν στον Ανθία, ή στον Γλαύκο  που είδαμε στα μέχρι τώρα κείμενα. Στον Αθήναιο και στους Δειπνοσοφιστές αναφέρονται ως ιεροί και άλλοι ιχθύες, όπως τα δελφίνια αλλά και οι πομπίλοι. Athenaeus Soph., DeipnosophistaeBook 7, Kaibel paragraph 18, line 4  τίς δ’ ἐστὶν ὁ καλούμενος ἱερὸς ἰχθύς; ὁ μὲν τὴν Τελχινιακὴν ἱστορίαν συνθείς, εἴτ’ Ἐπιμενίδης (p. 233 K) ἐστὶν ὁ Κρὴς ἢ Τηλεκλείδης εἴτ’ ἄλλος τις, ἱερούς φησιν

Η Νινόη/ Νινευί αναφέρεται ως μια τεράστια πόλη, που έχει  το ίδιο όνομα με την αντίστοιχη ελληνική πόλη που υπάρχει και στην Καρία, γνωστή και ως Αφροδισιάς, που κατοικήθηκε από τους Πελασγούς Λέλεγες και ονομάσθηκε και Λελέγων Πόλη, αργότερα μετονομάσθηκε και Μεγάλη Πόλη. Ακόμη είδαμε ότι  το ιδεόγραμμα που αντιστοιχεί στο όνομα της πόλης, έχει τη σημασία του «Οίκου των ψαριών». Αλλα

Οι πρώτες αναφορές σε λεξικά αρχαίων συγγραφέων περί της Νινόης πόλης. Εκτός της Νινόης των Ασσύριων – αργότερα Νινευής των εβραικών γραφών και προφητών -αντίστοιχη Νινόη υπάρχει και στην Καρία, γνωστή και ως Αφροδισιάς, που κατοικήθηκε από τους Πελασγούς Λέλεγες και ονομάσθηκε και Λελέγων Πόλη, αργότερα μετονομάσθηκε και Μεγάλη Πόλη. Τι σύμπτωση δύο πόλεις με το ίδιο

Η σύνδεση των Ναίων θεών και των Θεαινών με την Δωδώνη και την Δήλο καθώς και με την Αίγυπτο μέσω κοινών αρχαίων λατρειών παρουσιάσθηκε στα προηγούμενα κείμενα. Ο Ζεύς ως Πελασγικός/Πελαγίσιος και Πελαργικός, Νάϊος και ταυτόχρονα η υπαρξη της Διώνης που λειτουργεί ως κτητικό “αρσενικό” επίθετο της αρχαίας ελληνικής Μητέρας Θεάς της Τηθυδας/ Θέτιδας/ Ρέας/

Μετα την μικρή παρεμβολή/επαναφορά του θέματος περί του Κατακλυσμού και του Δευκαλίωνα αλλα και του Ε-Νώχου ή Νώε, επιστρέφω στα κείμενα περί της Δωδώνης και του Δίας του  Πελασγικού. Του Θεού που τον χαρακτηρίζουν με επίθετα που του προσδίδουν και  τις ιδιότητες του Νάϊου, του Δωδωναίου, του Πελαγικού, του Φηγωναίου. Κατοικεί μαζί με τις σύνοικες