Ήρθαμε σήμερα εδώ, στον φιλόξενο χώρο της Ελιάς για να τιμήσουμε τη Βούλα Κοτσάλου που σήμερα μας παρουσιάζει το δεύτερο εκδοτικό της βήμα με τίτλο «Αποστολή Ειρήνη».
Θα ήθελα να πω ότι δεν συνηθίζω να συμμετέχω σε παρουσιάσεις βιβλίων, άλλα για τη Βούλα είμαι πάντα διαθέσιμος. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τη μακροχρόνια φιλία που μας συνδέει. Ο κύριος λόγος είναι η πένα της, η γραφή της, η συγγραφική επιδεξιότητα, όπως είχα αναφέρει στην παρουσίαση του πρώτου της βιβλίου, της «Βεργόνας», που παρουσιάστηκε πέρυσι στον ίδιο χώρο που βρισκόμαστε και σήμερα.
Αυτή η συγγραφική επιδεξιότητα σε συνδυασμό με την άριστη γνώση της ελληνικής γλώσσας, οδήγησε στο εξαιρετικό αποτέλεσμα της Βεργόνας.
Στο νέο βιβλίο της Βούλας Κοτσάλου, στα δύο στοιχεία που αναφέρθηκαν προστέθηκε και ένα τρίτο. Αυτό της «δημιουργικής φαντασίας», παράγοντας ένα μείγμα «ξεχωριστό», το οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και «συμπαντικό», για να είμαστε σε αρμονία με το κείμενο αλλά και τον εκδοτικό οίκο που τον εξέδωσε.
Ο πρωταγωνιστής λοιπόν αυτής της «συμπαντικής διαδρομής» είναι ένα δεκάχρονο παιδί, ο Άλεξ, ο οποίος κάνει μαζί με την οικογένεια του, τις καλοκαιρινές του διακοπές. Ωστόσο, μία ακαταμάχητη έλξη τον ωθεί να φύγει από το δωμάτιο του ξενοδοχείου και να βρεθεί στην έρημη νυχτερινή παραλία παρατηρώντας τα μικρά φωτεινά αστεράκια που λαμποκοπούσαν στον θόλο του ουρανού.
Αυτή η απόδραση του ήρωα μας αποτέλεσε την αφετηρία μιας σειράς γεγονότων, ξετυλίγοντας το κουβάρι της ιστορίας μας.
Ο Άλεξ ξαπλωμένος στη ζεστή αμμουδιά προσπαθούσε να προσανατολιστεί, παρατηρώντας τους αστερισμούς που ξεπρόβαλαν μπροστά του. Είχε στρέψει την προσοχή του στους 5 αστερισμούς του βορείου ημισφαιρίου, που θα τον βοηθούσαν σε αυτό το εγχείρημα. Εξάλλου, είχε μελετήσει πολλά βιβλία αστρονομίας με τον πατέρα του, κάτι που τον βοήθησε σημαντικά να πραγματοποιήσει τον στόχο του.
Ορμώμενη από αυτήν την ευκαιρία, η συγγραφέας προχωρά σε μία εκτενή αναφορά των ιστοριών και των μύθων που περιβάλλουν τους αστερισμούς μέσα από της διηγήσεις των αρχαίων μας προγόνων. Η Μικρή και η Μεγάλη Άρκτος, η Κασσιόπη, ο Κηφέας και ο Δράκοντας, αλλά και αυτοί του Βοώτη Ηρακλέους και του στέμματος της Αριάδνης, η Γκέμμα, το γαμήλιο δώρο του Διονύσου στην Αριάδνη, την αγνή κρητικοπούλα που την έκλεψε ο Θησέας.
Και εκεί που ο Άλεξ είναι απορροφημένος στις σκέψεις του, ξαφνικά μία εκθαμβωτική σφαίρα φωτός ξεπροβάλλει στον έναστρο ουρανό και πέφτει στη θάλασσα.
Ήταν μία μικρή, λαμπερή παλλόμενη σφαίρα, που όταν την πήρε στα χέρια του, διαπίστωσε έκπληκτος την ύπαρξη ενός όντος μέσα σε αυτήν. Ένα ον πρωτόγνωρο, μικροσκοπικό, περίπου στην ηλικία του, που η επικοινωνία μαζί του δεν γινόταν σύμφωνα με τη γήινη πρακτική. Του μιλούσε μέσα στο μυαλό του, αλληλεπιδρούσε μαζί του μ’ έναν πιο εξελιγμένο τρόπο.
Ήταν ο Αέθων, προερχόμενος από ένα μακρινό αστρικό σύστημα, που το σκάφος του είχε πάθει βλάβη, αναγκάζοντας τον να προσγειωθεί στη Γη.
Ο Αέθων λοιπόν ζητά από τον Άλεξ να του μιλήσει για τον πλανήτη του, την ιστορία του τον πολιτισμό του, για την άνοδο και την πτώση των αυτοκρατοριών, τη γέννηση των γλωσσών και των τεχνών, την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Μίλησε επίσης για τις ιστορίες των αρχαίων θεών και ηρώων, για πολέμους και ειρήνη, για αγάπη και αλήθεια.
Τότε ο Άλεξ δέχθηκε το κρίσιμο ερώτημα. Και τι γίνεται με το μέλλον σας; Ρώτησε ο Αέθων.
Το βλέμμα του Άλεξ περιπλανήθηκε στον ορίζοντα. Ο απέραντος ωκεανός καθρέφτιζε και τη δική του αβεβαιότητα. Μίλησε για τα όνειρα και τους φόβους που τον κατέτρωγαν, την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, μακριά από βίαιες συγκρούσεις, προσφυγιά, πείνα, σεισμούς και ανομβρία.
Ο άγνωστος επισκέπτης, βαθειά συγκινημένος από την αφήγηση του Άλεξ, προσφέρθηκε να βοηθήσει, συμβουλεύοντας τον Άλεξ. Δεν μπορούσε να φανταστεί ότι, οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη σκοτώνονται ακόμα μεταξύ τους.
Φεύγοντας, τον αποχαιρέτησε με ένα χαμόγελο, και ένα στροβιλιζόμενο σύννεφο φωτός διαλύθηκε στον αέρα, αφήνοντας τον Άλεξ εκστασιασμένο.
Είχε συναντήσει έναν εξωγήινο!!
Ο Άλεξ ένοιωσε τότε ότι δεν ήταν απλά ένα αγόρι που ξενυχτούσε στην παραλία. Ήταν θεματοφύλακας μιας κληρονομίας, ένας χρησμένος αγγελιοφόρος της αλήθειας και της ειρήνης, με έναν ιερό σκοπό. Να σώσει τον πλανήτη.
Εμπρός για την παγκόσμια ειρήνη!!
Ωστόσο, κάθε προσπάθεια ενέχει κινδύνους και θέλει προσοχή γιατί κάποιες φορές δημιουργούνται απρόβλεπτες καταστάσεις.
—————————————-
Για τη συνέχεια, θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που εμπεριέχονται στο κείμενο.
Αρχικά, θα ήθελα κυρίως να επισημάνω τον εκπαιδευτικό και διδακτικό χαρακτήρα του βιβλίου, που το ξεχωρίζει και το καθιστά κάτι περισσότερο από ένα απλό ψυχαγωγικό ανάγνωσμα που θα πάρεις στα χέρια σου για να περάσεις ευχάριστα τον χρόνο που χρειάζεται για να τον διαβάσεις.
Το παιδί, αλλά και ο ενήλικας που θα το διαβάσει μαθαίνει για τους αστερισμούς, σε ποιο σημείο του ορίζοντα βρίσκονται, σε τι χρησιμεύουν, ποια είναι η ιστορία του ή η μυθολογία τους, οι θρύλοι, οι παραδόσεις με τους οποίους σχετίζονται.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, η συγγραφέας αφιερώνει 3,5 σελίδες για να περιγράψει και να αναλύσει τον ουράνιο θόλο.
Επίσης, το δεύτερο μισό του βιβλίου διαπνέεται από ένα στοιχείο εξίσου σημαντικό, διότι έγκειται σε ένα αρχέγονο ένστικτο, το οποίο καταγράφεται εντονότερα στη ψυχοσύνθεση ενός παιδιού.
Αυτό της επικοινωνίας.
Δύο άγνωστα παιδιά, από δύο εντελώς διαφορετικούς και άγνωστους μεταξύ τους κόσμους, επικοινωνούν. Και όχι μόνο. Δημιουργείται ένα αίσθημα οικειότητας, το οποίο με την πρόοδο της συζήτησης εξελίσσεται σε εμπιστοσύνη. Το γεγονός αυτό οδηγεί τον Άλεξ να μεταφέρει όλες αυτές τις πληροφορίες που αφορούν τον πλανήτη του, στον άγνωστο συνομιλητή του, όταν αυτός του της ζήτησε.
Δεν θα ήταν υπερβολή να λεχθεί πως αναπτύχθηκε ένα αίσθημα φιλίας μεταξύ τους, βασιζόμενο στις αγνές προθέσεις του Άλεξ, μη μπορώντας να φανταστεί το παιδικό του μυαλό ότι αυτές οι προθέσεις καμιά φορά παρερμηνεύονται, οδηγώντας σε ένα αβέβαιο μέλλον.
Επίσης, θα ήθελα να επισημάνω και κάποια ακόμη στοιχεία που ενέχονται στο κείμενο.
Παρά το γεγονός ότι, το βιβλίο αυτό κινείται σε άλλο ύφος από το προηγούμενο βιβλίο της Βούλας, τη Βεργόνα, που είναι ένα μυθολογικό παραμύθι, δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα τα κοινά στοιχεία που μοιράζεται με αυτό.
Δηλαδή, η φυσιοκρατική προσέγγιση του κειμένου που παραπέμπει σε πεζογραφία, και μάλιστα σε συγκεκριμένους συγγραφείς, όπως είχα αναφέρει στην παρουσίαση της Βεργόνας, από τους οποίους, όπως φαίνεται έχει επηρεαστεί ο τρόπος γραφής της συγγραφέως, ο οποίος ωστόσο εμπλουτίζεται επαρκώς από το δικό της προσωπικό ύφος.
Είναι ολοφάνερο ότι, τα παραπάνω στοιχεία αποτελούν κοινό τόπο για τη συγγραφέα και ουσιαστικά δημιουργούν τα συστατικά χαρακτηριστικά του ιδιαίτερου τρόπου γραφής της.
Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω ιδιαίτερη μνεία στην πολυδιάστατη θεματολογία που διακρίνει το έργο της Βούλας, σε αυτό που έχει εκδοθεί και κυρίως, σε αυτό που δεν έχει ακόμα εκδοθεί, ευελπιστώντας κάποια στιγμή να έρθει το πλήρωμα του χρόνου, για να μπορέσουμε να το απολαύσουμε και στην έντυπη μορφή του.
Η Βούλα Κοτσάλου έχει το ικανότητα να μπορεί να κινείται με την ίδια ευκολία και επιδεξιότητα σε διάφορες μορφές και εκφάνσεις του γραπτού λόγου. Από τις εμβριθείς αναλύσεις της σε θέματα της αρχαίας ελληνικής ιστορίας και φιλοσοφίας, στην αποκωδικοποίηση της ελληνικής μυθολογίας, μέχρι την πεζογραφία, την ποίηση, τα παραμύθια και τις συμπαντικές αναζητήσεις.
Σας ευχαριστώ πολύ.